Sonniabrouwer

Voordat je heel mijn leesautobiografie hebt gelezen zonder dat je weet wie ik ben, zal ik mezelf even voorstellen. Ik ben Sonnia Brouwer en ik ben 15 jaar.

Mijn ouders lazen mij vroeger nooit echt voor, soms wel, maar niet vaak. Ik werd vaak voorgelezen door mijn oma als ik bij haar was. Mijn moeder heeft me wel eens een Engels boek voorgelezen, die ik nooit zal vergeten. Het heet 'The giving tree'. Dit boek heb je ook in het Nederlands, 'De gulle boom'. Het boek gaat over een boom en een jongen die langzaam een man wordt. In de tijd dat hij nog een jongen was speelde hij veel in de boom, maar later had hij alleen nog maar dingen nodig van de boom. Zo vraagt hij voor de appels, om ze te verkopen, en zijn takken om een boot te maken. De boom kreeg er nooit wat voor terug maar toch bleef hij alles van zichzelf geven tot hij niks meer over had. Ik vind het een mooi boek, die ik zelf nu nog steeds wel is lees. De gedachte erachter is denk ik hoe sommige mensen in onze wereld ook veel van andere nemen zonder er iets voor terug te geven. Die mensen hebben zo'n groot hart dat ze blijven geven, ook al krijgen zij niks.

Op de basisschool werd er ook voorgelezen. Vaak waren deze boeken van Mees Kees, omdat iedereen die boeken geweldig vond. Ze waren eerst wel grappig, maar ik vond dat alle boeken op elkaar leken. Als de juffrouw aan het voorlezen was, ging ik iets anders doen omdat ik het saai vond. Ik had wel genoeg Mees Kees gehoord dat jaar... Daarnaast kregen we zelf ook tijd om te lezen. We konden dan naar de schoolbieb gaan en een boek kiezen. Ik kan me niet echt herinneren dat ik ooit zo'n boek uit had gelezen. We moesten wel een leestest doen om de kijken welk niveau je kon lezen. Daarvan had ik wel het hoogste niveau, dus het is wel gek dat ik niet dol ben op lezen. Thuis las ik voor het slapen gaan ook nog een halfuurtje of meer. Vaak las ik dan Geronimo Stilton. Ik vond het leuk dat het verschillende geuren in de boeken zaten, en dat de letter op verschillende manieren waren getypt. In groep acht had ik ook meegedaan aan de voorleeswedstrijd, daar was ik tweede geworden. Ik begrijp dus ook niet helemaal waarom ik niet houd van lezen. Alles wat ik deed op de basisschool leek erop dat ik het wel leuk vond.

Naast het voorlezen van boeken zongen mijn ouders soms ook liedjes met me. Zo ging het van 'hop paardje hop' naar liedjes van ome Willem. Een liedje wat ik nog heel goed weet zong ik altijd met mijn oma voor het slapen gaan. Ik en mijn opa en oma gingen altijd naar de kerk op zondagochtend. Daarom zongen wij voor het slapen gaan over God, waarbij we zeiden dat de Heer de nacht zou waken over iedereen die we opnoemde in het liedje. Dit liedje ken ik nu nog steeds en ik ben blij dat ik het vroeger elke avond zong met oma.

Toen ik in de onderbouw zat, hield ik al helemaal niet van lezen. Ik wilde nog wel is proberen om naar een luisterboek te luisteren, maar daar hield het mee op. Ik vond het gewoon niet fijn dat ik geforceerd werd om een boek te lezen binnen een bepaalde tijd. Als iedereen wilt dat ik lees, wil ik gewoon dat ze me laten lezen op mijn eigen tempo. Ik heb wel meerdere Engelse boeken gelezen. Ik weet niet of dat lag aan de taal of aan dat ik net de goede Engelse boeken koos. Ik vond het ook gewoon leuker om mijn tijd te besteden aan muziek maken en schilderen en knutselen.

Ik zit nu in de bovenbouw en ik denk dat mijn smaak is veranderd in het opzicht dat ik boeken waarbij niet alles letterlijk wordt gezegd leuker vind. Ik heb 'Het leven uit een dag' en 'Perenbomen bloeien wit' in de onderbouw gelezen. Ik weet alleen niet of je het lezen kan noemen, want ik heb het meeste niet eens gelezen. Ik vond het moeilijk om te begrijpen hoe ik het boek moest begrijpen. Iedereen snapte waar het over ging, maar ik niet. Dit jaar wil ik opnieuw die boeken lezen. Daar kijk ik nu wel naar uit, omdat ik denk dat ik het nu beter ga begrijpen. Ik vind het nog steeds lastig om te begrijpen welke boeken ik leuk vind en welke niet. Ik hoop daar dit jaar achter te komen.